Kada sam bio sa porodicom u Solonu, našao sam na jednu veoma interesantnu dokumentaciju koja može naše rođake i bratstvenike zainteresovati i dati im povoda za razmišljanje – kaže On.

Koliko mi je poznato, veliki broj Milića koji žive u Srbiji ima neku vezu sa Crnom Gorom. Zbog toga smatram da su ovi podaci interesantni i mogli bi poslužiti kao dalja istorijska građa za istraživače/ce iz inostranstva.

Naime, naišao sam pod slovom „M“ na imena bratstvenika sa brojevima grobnih mjesta i nazivima njihovih vojnih zvanja i to:

Pukovnik: Dimitrije Milić

Kaplar: Dušan, Živojin i Živadin Milić

Narednik: Vukosav Milić

„Redov“ – Blagoje, Bogosav, Božidar, Borivoje, Velimir, Vladimir, Dragutin, Jakov, Ljubiša, Ljubomir, Maksim, Mijat, Miloš, Milutin, Mita, Sreten, Stanimir, Tiosav, S. Toma.

Mogu se naći imena srpskih ratnika koji počivaju na Zejtilniku koji nije potpun:

Milić Budimir broj groba: 238 Milić Dimitrije 161 Milić Borće 784 Milić Joeip 53 Milić LJubisav 222 Milić Milivoje 1236 Milić Todosije 150

Preuzeto:  https://www.poreklo.rs/2014/04/23/imena-svih-srpskih-ratnika-koji-pocivaju-na-zejtinliku/ dana 17.03.2020 godine.

Ovo je priča o najmlađem borcu za svoju zemlju koji je prkosio ljudskoj nemilosti i kukavičluku. Priča koja je rastužila mnoge bratstvenike tokom osamnaeste hladne decembarske noći 1919. godine i ostala do skoro ne zapisana i ako je stotinama godina ostala u mislima mnogih našim đedova. (Zapisao Novak Adžić 2008: 379) Poslije izvršene srpske okupacije i aneksije Crne Gore 1918. godine ukinuta su sva ljudska prava svakog čovjeka koji je želio ostati crnogorac. Nijednom prosječno pametnom čovjeku nije cilj da širi mržnju, neslaganje i fukarluk među svojom braćom. Nije cilj takvog čovjeka, pa ni moj, da se zaboravi istina ma koliko ona bila teška za svakog čitaoca. Jedini lijek za spasenje i pred Bogom i ljudima je prihvatanje istine kakva god ona bila a ako je lično prouzrokovana treba je prihvatiti kao svoju grešku. Greške se događaju, one su posledica različitog spleta životnih okolnosti, nepromišljenosti i loših životnih principa. Nekada su proizvod ljudskog dokazivanja sebe a te greške padaju kroz pojedinačni oprost najteže. Društvo može da vam oprosti ali čovjek kada stane sam pred sobom – nikada.

Kazivao mi jednom neki stariji čovjek sa kojim sam pričao o braći, da nema većeg prijatelja od svoga brata ali i neprijatelja kada se bratski odnosi poremete – zamišljeno je tada besjedio stari profesor Mihajlo. Istina je bolna, to se je vidjelo u skoro svim sukobima među bratskim narodima u našem okruženju i tokom Prvog i Drugog svjetskog rata ali i svim društvenim zbivanjima u kojima vlada podijeljenost i kasnije pogrešno karikiranje istorijskih činjenica. Skoro da se sve može sakriti i povratiti osim nasilne smrti. Ona je najčešće proizvod ljudskog nedjela, ljudske oholosti i grijeha.

Različite društvene okolnosti donijele su malenoj Crnoj Gori i njenoj burnoj istoriji pobjede i poraze. Crna Gora nikada nije molila da je ne kažnjavaju zbog ljubavi prema slobodi, ali nikada nije shvatila zbog čega je ta ljubav – grijeh. To je zemlja najvećih krajnosti - dubokog mraka i raskošne svjetlosti, slobodni zatočenik i usužnja sloboda. To je nikad ne napisana istorija u kojoj su ljudi vijekovima plakali kriomice i svoje i tuđe suze (Veljko Vlahović). Ali ipak ta hrabrost i vječno praštanje našeg naroda, bilo je uvijek njegova glavna odlika. Nije samo moj cilj veličanje onoga što je naše. Međutim, mnogi su putopisci, književnici, umni ljudi i vojnici o nama govorili sa divljenjem: „Crnogorci su ljudi bez straha, oni se samo Boga boje“ (Roj Trevor). O praštanju svojim najvećim neprijateljima pisao je i Ljubomir Nenadović koji reče: „Crnogorci nigda nijesu bili nečovječni prema neprijateljima. Oni nigda nijesu zarobljenoga Turčina ni najmanjim mukama mučili, nigda ga nijesu istukli, nigda mu nijesu oči vadili, nigda ga nijesu objesili! Nigda! (Ljubomir Nenadović). Da li je tako bilo juče, danas ili će biti sjutra, to ćemo tek vidjeti!

(19. decembar 1919. godine)

Bio je hladan decembarski dan na izmaku. U cetinjskom selu Dubu živjela je porodica Milana Krstova Milića, čuvenog i istaknutog crnogorskog zelenaša, komite, borca za slobodnu i nezavisnu Crnu Goru. Imao je kada je stupio u Komite samo 25 godina. Mladost ali junački korijeni nijesu mu dali da svoju zemlju preda bratu na silu. Brat mu se zvao Srbija. Možda jeste pomišljao da brat ima svoje i da njegovo neće uzeti. Vjerovao je u svoga brata, tako su ga učili njegovi preci kroz vjekovnu istoriju. Od kada se rodio u Dubu, nije vjerovao da će više puta biti utamničen u kazamatima cetinjskog zatvora po nalogu svoga brata. Prvo i najveće iznenađenje Milan je doživio pred jesen 1919. godine kada je u selo Dubu, stigao zloglasni pukovnik Stojan Popović sa vojnim snagama. Igrom slučaja nije bio u Bjelicama tog septembarskog dana, jer sigurno ne bi izvukao živu glavu. Pričali su mu tada članovi porodice i rođaci, kako su Stojanove okupacione trupe pretresale kuće, tukle žene i djecu i na kraju zapalile Savovu, Andrijinu, Perovu, Jankovu, Lazovu i kuće brojnih drugih Milića. Cijela Resna je gorela. Milići su još 1714. godine, braneći se od silne vojske Numan paše Ćuprilića, zloglasnoga ubili sedamdest i dva barjaktara turske vojske, a srpske trupe su te kobne 1919. godine, zapalili sedamdeset i tri kuće bjeličana i najmanje 18 kuća Milića. Izdržao je to hrabri Milan, jer je znao kada je ostavljao odlazeći u Komite svoju trudnu ženu, šta može doživjeti.

Njegovo najveće stradanje opisali su saborci na sledeći način: U Raportu crnogorskoj vladi o zločinima Srbijanaca u Crnoj Gori, koji je podnesen od strane vođa crnogorskog ustanka iz Gaete 21. jula 1920 godine kojeg navode Milisav Nikolić iz Ozrinića, Krsto Popović, Nikodim Janjušević, Vasko Marojević, Pero i Dušan Vuković, Novica Radović, Niko Kašćelan, Dimitrije Nikolić, Andrija Dragutinović, Radojica Nikčević i Mašan Borozan koji je 1921. godine objavljen u Rimu u knjizi pod nazivom: „ Nekoliko stranica iz krvavog albuma Karađorđevića“ da su 18. Septembra 1919. godine srbijanske trupe mučile ženu Milana K. Milića iz sela Duba (opština bjelička, srez cetinjski) i namoravale je da kaže gdje joj se nalazi muž ustaš. Kada to nije pomoglo, srbijasnki vojnici tukli su šakama dijete od 10 mjeseci. Usljed ovoga djetetu je pošla krv na nos i usta, ze nekoliko dana kasnije od toga i umro.

Tako je nastradao sin Milanov. Možda jedan od najmlađih komitskih vojvoda toga doba, koji se sa deset mjeseci života i nakon velikih batina, nekoliko dana prkosio svojim ubicama , koje je predvodio pukovnik Stojan Popović. Svak svoj obraz nosi dovijeka.

Jedan broj bratstvenika došao je u Lovćenac (ran. Sekić) u Sjevernobačkom okrugu Vojvodine. Svakako bilo je Milića i u mnogim drugim djelovima Vojvodine. Originalno ime naselja je bilo Segheđ, ali i mađarska populacija je koristila popularniju srpsku verziju Sekić i iskvarenu verziju Sikić koju su koristili Njemci. Poslije Drugog svejtskog rata crnogorci su mu dali ime Lovćenac i on danas predstavlja iskru u crnogorskoj državnosti. U Lovćencu živi više od 50 % crnogorskog stanovništva koje je Zakonom o agrarnoj reformi i unutrašnjoj kolonizaciji ("Sl. list DFJ", br. 64/45, "Sl. list FNRJ", br.16/46 - obavezno tumačenje, 24/46, 99/46 - obavezno tumačenje, 101/47, 105/48, 4/51 - dr. odluka, 19/51 - obavezno tumačenje, 42 i 43/51 - ispr. obaveznog tumačenja, 21/56, 52/57 - dr. zakon i 55/57 i "Sl. list SFRJ", br. 10/65 ) od 23. avgusta 1945. godine naselio u te ravničarske krajeve. Agrarna reforma i kolonizacija u Jugoslaviji od 1945. do 1948. godine bili su integralni dio sveopštega procesa u poslijeratnoj Evropi u koji je direktno bilo uključeno više desetina miliona ljudi. Crna Gora, kao federalna jedinica tadašnje Jugoslavije, aktivno je učestvovala u tome procesu u skladu sa svojom veličinom i ekonomskim potrebama. U Bačkoj je bilo predviđeno da se naseli 7.000 crnogorskih porodica u srezovima: somborski, kulski i bačkotopolski. U okviru crnogorske kvote, cetinjski srez imao je kvotu od 1.000 porodica (Gaćeša, 1894:324).

Na osnovu broja riješenih molbi i na osnovu broja napuštenih kuća i imanja određena su precizno naselja za naseljavanje, pa je tako naseljenički reon Crne Gore - Cetinjskog sreza obuhvatio naselje Sekić, današnji Lovćenac (Medojević, 2010:375).

U skladu sa zakonskim propisima Savezno ministarstvo unutrašnjih poslova izdalo je Rješenje o dozvoli preseljenja kolonista u Vojvodinu još 17. marta 1945. godine (Lekić, 1997:120)

Prema podacima Nenada Stevovića u Lovćenac se preselilo oko 1060 porodica a iz ostalih jugoslovenskih republika 5 porodica što je po autoru ovog teksta takoreći više nego duplo od koloniziranih u druga mjesta u Vojvodini ( Novi Sivac 421. porodica, Kula 348. porodica, Novi Vrbas 761. porodica itd), što je ukupno 5.892 člana porodice. Sam proces navikavanja na novu sredinu, nove ljude, drugačiji etnički ambijent, na život u naselju, zapravo nije se baš mogao podijeliti na stare i mlade. To je više bilo individualne prirode. Međutim, postojali su faktori, kao što su klimatski, biološki, ekološki, ekonomski, socijalni, zdravstveni i oni lične prirode, koje kolonisti nijesu mogli da podnesu ili su ih veoma teško podnosili. Klima je takođe imala važan uticaj, velika vlažnost vazduha nagli prelazi iz jednog godišnjeg doba u drugo imali su kao posljedicu javljanje bolesti nazeba, kijavice, gripa, tuberkuloze i srčanih oboljenja, što u planinskim krajevima odakle je apsolutna većina kolonista nije bio slučaj (Petrović, str. 14) što je bio slučaj sa Stevanovim jednim sinom Dušanom.

Dušan Milić koji se vratio u Crnu Goru i kupio kuću u nikšićkom selu Gvozdenice (MZ Ozrinići) od Luke Janjuševića i naselio se sa svojom porodicom u blizini svog rođaka Vida Milića i njegove porodice. U Lovćencu su ostali njegova braća Vido, Radomir i Đorđija Milić sa svojim porodicama gdje i danas žive njihovi potomci.

U tekstu pravimo osvrt na dio porodice koja živi u Lovćencu. U Lovćencu žive i Milići iz Limljana, ali ćemo o njima podatke unijeti kada ih pribavimo.

Dušanov sin Branislav, rođen 1952 godine rođen je u Malom Iđošu, kao i kćerka Zorka koja je kao beba umrla i sahranjena je u Lovćencu.

Branislav ima dva sina Željka i Slavka i dvije kćerke Slavicu i Jelenu. Ima i dva unuka Miloša (Željkovog) i Dušana (Slavkovog) kao i tri unuke Marijanu (Željkovu) i Kristinu i Slađanu (Slavkove). Ostala Dušanova djeca rođena su i žive u Crnoj Gori.

Mirko Milić koji ima sina Radomira i kćerku Svetlanu Milić udatu Španović (koja ima kćerke Danicu, Teodoru i Katarinu.

Žarko Milić koji ima sinove Miloša i Nikolu. Kćerka Branka Milić udata u porodicu Mijajlović i ima sina Miloša i kćerke Bojanu Moric i Anđelu Mijajlović).

Kolonista Stevan Milić sahranjen je u Lovćencu kao i njegova supruga Stana Pravilović – Milić.

Inače, porodica Stevana Nikolina većinom ostaje u Lovćencu i to: Vido Milić ( ima sinove Gojka i Miodraga, unuke Mladena i Miomira). Miodrag živi u Švedskoj a Dejan sa porodicom u Lovćencu. Vidova kćerka Radojka udata je u porodicu Maraš iz Vranjine, gdje i danas živi (ima sina Rajka i kćerku Milenu)

Radomirova porodica (sin Zoran, unuk Stevan i praunuci/ke Andrija i Nina) danas žive u Novom Sadu ali su često u Lovćencu i posjećuju baba Rajku Milić a Vesna Milić udata je u porodici Đurović i živi u Budvi. (ima sina Todora i unuka Vuka kao i kćerku Itanu koja ima djecu sina Matiju i kćerku Mašu). Zoranovi naslednici su uspješni privatnici i imaju kompaniju „AgroMIL“. Zoranova Kćerka Branka Milić udata je u porodici Kitić iz Beograda. (Branka ima sina Vojislava i kćerku Vanju).

Đorđija Milić tragično je nastradao dana 14.10. 1964 godine u Lovćencu, ubio ga je tadašnji zet Radomir Abramović a iza njega ostao je sin Miodrag "Mića" (1955) koji ima sina Đorđija (1990) koji je uspješan sportista i nalazi se trenutno u Dubaiu, kćerke Jasminu (1981) udatu je u porodicu Špadijer (i ima tri sina Andriju, Matiju i Simona), druga kćerka Bojana (1987) udata je u porodicu Ilić (ima sina), i treća kćerka Marina (1983), udata je u porodicu Bojić (ima sina) i živi u Beogradu.

Inače, Stevan je izrodio i tri kćerke Danicu Milić – Mitrović (1921-2007), Milenu Milić udatu Mitrović i Petranu Milić udata Nađgeler (1932 -2019).

Korišćena literatura: Lekić Bogdan (1997) Agrarna reforma i kolonizacija u Jugoslaviji 1945 - 1948, Beograd. Gaćeša Nikola (1984) Agrarna reforma i kolonizacija u Jugoslaviji 1945 –1948, Novi Sad, 1984. godine. Medojević Slobodan (2010) Agrarna reforma i kolonizacija u Jugoslaviji 1945 –1948. Matica crnogorska. Petrović Edit, Etnički identitet crnnogorskih kolonista, doktorska disertacija, str. 14

Dragoljubu i Nadi Milić blizanci Srđan i Boban su poginuli na bojištu 1999. godine, a najstarijem Goranu srce je prepuklo od tuge za braćom godinu dana posle.kaže On.

Na kraljevačkom novom groblju Barutana, na brijegu iznad grada, leže jedan kraj drugog tri brata Milića: Srđan, Boban i Goran. Blizanci Srđan i Boban, oficiri Vojske Jugoslavije, poginuli su u razmaku od samo dve nedelje braneći rodnu grudu na Kosmetu. Najstariji Goran, diplomirani ekonomista, nije dugo nosio svoju neizmjernu tugu. U zoru 13. maja 2000. godine, srce mu je prepuklo od bola. I sada, na večnom boravištu jedan kraj drugog leže ponos i dika Nade i Dragoljuba Milića, leže sva tri njihova sina.

Stara i čestita porodica

Milići su od davnina na Kosovu i Metohiji. Gotovo dva veka žive u selu Gojbulja kraj Vučitrna. To je poznata, čestita i u tom kraju vrlo uvažavana porodica. Bilo je kroz generacije u njoj ratara i stočara, intelektualaca i ratnika, branilaca istorije i kulture Srba na kosovskim prostranstvima. Stari Božidar, otac Dragoljubov, poslao je svog sina na školovanje. Ovaj je to završio i zaposlio se u resoru unutrašnjih poslova. Upoznao se sa Nadom, svojom budućom izabranicom, i ubrzo su sklopili brak. U Kosovskoj Mitrovici, gde je Dragoljub radio, najprije se 3. aprila 1973. godine rodio sin Goran. Sledeće godine 16. februara na svijet su došli, u razmaku od samo desetak minuta, blizanci Srđan i Boban. Dečaci su rasli i stasavali u Kosovskoj Mitrovici. Majka Nada, ekonomista po struci, zaposlena u Skupštini opštine, lijepo je odgajala svoje sinove. Stizala je i da savjesno obavlja svoj posao, ali i da vaspitava i neguje svoju djecu. Otac je na sinove prenio osjećanje patriotizma, časti i ljubavi prema domovini. Pa je tako, u potpunoj radosti i harmoniji, živjela ova ugledna i čestita srpska porodica. Kasnije, po potrebi službe, Dragoljub je premešten u Prištinu, supruga Nada je dobila zaposlenje u “Elektrodistribuciji” i porodica Milić je tu, na Kosmetu, i dočekala ratne dane i napad NATO-a na Jugoslaviju 1999.

Putevima svojih roditelja

Rasli su i jačali sinovi Nade i Dragoljuba Milića. Najstariji Goran je pošao majčinim stopama, otišao na studije i diplomirao na ekonomskom fakultetu. Bio je odličan student, marljiv, ambiciozan i uzoran u svemu. Sportista, veseljak, omiljen u društvu. Iznad svega je volio svoju braću blizance Srđana i Bobana. Njih dvojica su osnovnu školu završili u Mitrovici. Išli su u jedno odeljenje, sjedeli u istoj klupi, bili nestašni i veoma popularni u školi. – Kad su završili osnovno školovanje – priča otac Dragoljub – izrazili su želju da postanu oficiri. Bio sam ponosan na njih, podržao sam ih, a podršku su dobili i od majke. I tako, našli su se u beogradskoj Vojnoj gimnaziji. Teško su ih razlikovali i drugari iz klase i nastavnici i starešine. Vojnu gimnaziju blizanci su uspešno završili i otišli na Akademiju. Nekako u to vreme, na završnoj godini gimnazije, odlučili su da odu u dobrovoljce i pomognu borbu svoje braće u Bosni i Hercegovini. Viša vojna komanda je procijenila da su dječaci još mladi, perspektivni i da treba da nastave školovanje i usavršavanje. Tako su stupili u Akademiju. Po završenom školovanju Srđan je dospio na Kosmet na službu u 125. brigadu Vojske Jugoslavije koja je stacionirana u Kosovskoj Mitrovici. Kasnije je stigao i Boban u 52. bataljon čete za specijalne namjene vojne policije u Prištini. Mladi i veseli ljudi Još tokom školovanja u Vojnoj gimnaziji, a i na Akademiji, Srđan i Boban su bili veoma popularni među vršnjacima zbog svoje vesele i lijepe naravi, druželjublja, a posebno zbog izuzetnih sportskih rezultata. Bili su vrsni atletičari, skakači. Obojica gotovo dvometraši, idealno fizički građeni baš za tu atletsku disciplinu, skrenuli su na sebe pažnju atletskih stručnjaka beogradskog “Partizana”. Primili su ih u članstvo tog kluba, dodijelili im stručne trenere i braća su brzo napredovala. Mlađi Boban je dospio do preskoka od 2,15 i bio uz rame svom klupskom drugu Topiću. I Srđan je lako savlađivao visinu od dva metra i mnogo obećavao. Tako je život Milića tekao nekim ustaljenim, normalnim tokovima. Roditelji na poslu, sinovi na svojim dužnostima. Mladi, poletni i veseli, stekli su veliki broj prijatelja, imali đevojke sa kojima su se zabavljali. Albumi sva tri brata puni su fotografija iz tog perioda. Društvo, izleti, more, letovanja, sportske priredbe, proslave, đačke i studentske ljubavi. A u vitrinama diplome sa školovanja, priznanja, sportski trofeji. Jer, Boban je bio juniorski prvak Jugoslavije 1991. godine u skoku uvis, a tu titulu je odbranio i sledeće godine na državnom prvenstvu. Kasnije, u seniorskoj konkurenciji, na prvenstvu i u Kupu Jugoslavije 1993. i 1994. osvojio je bronzane medalje. Poznati atletski radnik i njegov trener Slobodan Vojinović je izjavio da je riječ o vanserijskom talentu i da stoji u istoj liniji sa Topićem i Zorićem.

Tamni oblaci nailaze

Srećan i skladan porodični život ove čestite porodice ubrzo je poljuljan iz temelja. Oblaci rata nadvijeni nad našom zemljom potpuno su pomračili i Kosovo. U rano proljeće 1998. godine albanski teroristi su počeli da ubijaju iz zaseda i otimaju srpske vojnike i policajce. Počela su da plamte u ognju srpska sela, vodile su se teške borbe sa odmetnicima kod Bajgore, Drenice, Srbice, Prekaza i na Čičevici. Onda je došlo do agresije NATO pakta na SRJ 1999. godine. I pogibije braće blizanaca. Najprije je poginuo Srđan. U toku borbe je dobio naređenje da nađe novi položaj za svoju bateriju haubica. Sa vozačem i još tri vojnika krenuo je vozilom na zadatak. Stotinak metara od mjesta polaska njihovo vozilo je naišlo na minu. Sva tri vojnika su poginula na licu mesta, Srđan je, teško ranjen, prebačen u bolnicu u Mitrovicu, a potom na VMA. Nije vrijeđelo. Preminuo je 4. aprila 1999. u popodnevnim časovima. Vozač je samo lakše povrijeđen. – Sahranili smo ga na našem groblju u Prištini – kaže otac Dragoljub. – Bio je to za sve nas pretežak udarac Izgubili smo sina i brata kad je bio u najljepšim godinama i naša tuga je bila duboka i pregolema. Njegova smrt nas je naprosto pokosila. Uz svu tugu doživeli smo i to da je već sjutradan po njegovoj sahrani NATO avijacija zasula tonama bombi to pravoslavno groblje. Grob našeg Srđana nije bio oštećen.

A dve nedelje kasnije…

Kuća Milića je postala kuća tuge. Nema više njihovog veselog i dobrog sina Srđana. Nema brata Goranovog i Bobanovog. Ne zna se kome je bilo teže, braći ili roditeljima. Samo desetak dana kasnije dogodila se nova tragedija. Na ratnom zadatku je poginuo i drugi sin blizanac. Otad Dragoljub priča: – Boban je dobio zadatak da tokom noći provede kroz Kosovo jedinicu od oko trista vojnika. I krenuli su iz Merdara. Oko tri sata po ponoći začula se huka neprijateljskih aviona. Ubrzo, kod mjesta Voluk, između Kline i Đakovice, kolonu su napali NATO bombarderi. Boban se nalazio u borbenom oklopnom vozilu, sa jednim potpukovnikom i šestoricom vojnika. Dvije rakete na toplotno navođenje udarile su posred vozila. Sve je pretvoreno u oganj i pepeo. Tako je poginuo i naš sin oficir Boban Milić. Sahranjen je na prištinskom groblju kraj sveže humke brata Srđana, na kojoj su stajali još nesveli buketi cvijeća. Bilo je potresno i tužno na sahrani. Kao i prvom i ovom drugom svom unuku deda po ocu 82-godišnji Božidar Milić održao je posmrtno slovo. Onako, po narodski. Poklonio se senima svojih unuka junaka gotovo ne puštajući suzu.

Srce nije izdržalokaže On.

Zajedno sa kolonom izgnanika na put ka Srbiji krenuo je i Dragoljub sa suprugom Nadom i poslednjim sinom Goranom. Stigli su u Kraljevo gde su sagradili kuću. – Morali smo da napustimo rodni kraj. Najteže mi je bilo, pa i svima nama, da ostavimo svoju mrtvu djecu da Šiptari gaze po njima. Odlučili smo se da ih prenesemo i sahranimo na kraljevačkom novom groblju. Tako je i bilo i od 13. oktobra prošle godine leže naši junaci na Barutani. Svoju golemu tugu skrivao je i nosio u dubini duše najstariji brat Goran. Zaposlen u kraljevačkoj carinarnici, svakoga dana, po završetku posla, odlazio je na groblje i sjedeo kraj Srđanovog i Bobanovog spomenika. Skrivao je taj bol cijelu godinu. I nije, ipak, izdržao. U jutarnjim časovima 13. maja 2000. godine majka ga je našla mrtvog u krevetu. Srce mu je prepuklo od tuge. Nada i Dragoljub su ostali tako sami. Sad je tužno i tiho u kući na ivici grada. Na istočnom zidu stoje tri posmrtna plakata. Vrata na sobama sinova otvorena. Kao senka, nema u bolu, nesrećna majka ih stalno obilazi. Zagleda fotografije, trofeje, stvari i odlikovanja svojih sinova. I sve u uverenju da sve to nije tako, da nijesu nestali njeni sokolovi, da je to samo privid i samo ružan san koji će proći. Ali, istina stoji gore na Barutani. Stoje tri humke braće Milića – Srđana, Bobana i Gorana. Oreuzeto sa: (Kurir.rs/balkanuživo); Tekst stavljen na ijekavicu.